Countdown to Insanity

Rozpoczęłam pracę nad kolejnym – piątym – tomem Sagi Wielkich Rodów. Chociaż własciwie to nie jest odpowiednie określenie. Zaczęłam dawno, ze dwa lata temu, albo nawet trochę wcześniej. Mam już 54 strony tekstu, a przedwczoraj postanowiłam go przeczytać, by wkręcić się trochę w klimat. 
O czym będzie Contdown to Insanity? To dziennik Magdaleny Wiktorii – jej własny zapis wydarzeń, które miały miejsce od chwili, gdy skończyła 14 lat do dnia, kiedy zmarł Nikołaj. Plus maleńki epilog...
Kim była, co czuła, co ja ukształtowało? Jak doszła do tego momentu, w którym poznaliśmy ją w pierwszym rozdziale Tryptyku krwi? O tym wszystkim opowiada właśnie piąty tom. Jednocześnie zobaczymy Nikołaja oczami zakochanej w nim kobiety, co być może pozwoli tez częściowo zrozumieć, dlaczego tak szybko po jego śmierci padła w ramiona Alexandra.
Zadanie nie jest łatwe, ponieważ za wszelką cenę pragnę pokazać dojrzewanie tej dziewczyny. Inaczej więc musi ona spoglądać na otaczający ją świat, gdy jest czternastolatka, inaczej zaś, gdy ma lat dwadzieścia.Sprawę ułatwiają trochę moje własne pamiętniki – mogę się posiłkować stylem, który używałam w danym okresie życia, przypomnieć sobie moje własne problemy i rozterki wieku dojrzewania. To bardzo pomaga, choć czasami, niestety, trochę przeszkadza. Z jednej strony Magda jest podobna do mnie, z drugiej chcę, żeby była inna. Nie tylko dlatego, że w wieku tych dwudziestu jeden lat była samotną wdową, bez przyjaciół i kogokolwiek bliskiego. Te trzy lata różnicy między nami to wbrew pozorom bardzo dużo. Ot, choćby fakt, że była pierwszym rocznikiem idącym do gimnazjum, że zdawała już nowa maturę. To z pewnością miało wpływ na to, jak żyła, co ją zajmowało na co dzień. Dla nastolatki to bardzo ważne sprawy, dlatego Magda musi być inna. Nie wysłałam jej także na studia, które ja wybrałam, choć z pewnością byłoby mi znacznie łatwiej. Marzyłam jednak o tym, by ta dziewczyna nie była mną. Ja się z nią nie utożsamiam, choć mamy wiele wspólnych cech – choćby z racji tego, że korzystam w tej pracy z własnych dzienników. Magda jednakże poszła inną drogą, spotkała inne niż ja przeciwności losu, innych ludzi. Potykała się o inne kamienie. Myślę, że stworzę ciekawą postać :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Urodziny bloga

Z okazji dzisiejszych, drugich, urodzin bloga mam dla Was niespodziankę. oto fragment najnowszego tomu "Sagi Wielkich Rodów". Może Was zainteresuje, może będziecie chętni, by przeczytać całość. Piszcie, krytykujcie, oceniajcie :) I... wszystkiego najlepszego tym, którzy tu zaglądają (mimo, że nieczęsto umieszczam posty). – Chciałem z tobą porozmawiać, tato – zagadnął Jeremy wieczorem. Josh siedział na kanapie, wyciągnąwszy nogi. Popijał whisky z kryształowej szklanki. Na stoliku leżała paczka papierosów, do której miał właśnie sięgnąć, opanował się jednak w obecności syna. – Usiądź ze mną, Jeremy – zaprosił go, spuszczając stopy na podłogę. – Dawno już nie rozmawialiśmy tylko we dwóch. Widziałem, że zacząłeś dzień od rozmowy z Giancarlem. Stało się coś? – Cały czas coś się dzieje, tylko nie zawsze potrafię o tym rozmawiać. Z kimkolwiek – dodał, widząc zatroskaną minę ojca. – Może masz ochotę na whisky? – zapytał Josh, dolewając sobie złocistego napoju.
Czytaj więcej

Na dobry początek

Obraz
Żeby życie miało smaczek... Na początek prolog "Luśki", czyli dziewiątego tomu Sagi Wielkich Rodów, wraz z fragmentem okładki mojego autorstwa. Przyjemności :)   Udało jej się usiąść przy oknie. Przez zaszarzałą szybę próbowała wypatrzeć na dworcu znajome twarze, jednak nie było tam nikogo. Nikt nie przyszedł jej pożegnać, zupełnie, jakby jechała jedynie na krótką wycieczkę i miała wrócić najpóźniej za tydzień. Wiedziała, że nie wróci. Na zawsze opuszczała ukochany kraj, o który tyle wałczyła, któremu poświeciła najlepsze lata swego życia. Sama, bez jakiegokolwiek wsparcia – miała za kilka dni znaleźć się w kraju, o którym śnili jej rodzice i dziadkowie, który Ziemią Obiecaną nazywali rabini ze szkoły, do której chodziła jako dziecko. Ile to było lat temu? W tej chwili wydawało się, że w zupełnie innym życiu. Wojna zabrała jej wszystkich najbliższych – rodzinę i większość przyjaciół, jednak Rebeka nigdy się nie poddała. Po wyzwoleniu obozu od razu skierowała się d
Czytaj więcej

Do posłuchania

Obraz
Dzisiaj coś dla ucha. "Duduk of the North" z dodatkowej ścieżki dźwiękowej do filmu "Gladiator". Autor dzieła – Hans Zimmer. To przy tym utworze napisałam większość "Zakonu". Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu :) Przy okazji parę informacji dotyczących tego niesamowitego instrumentu, czyli słów kilka o duduku (według info na Wikipedii). Duduk – instrument dęty drewniany z podwójnym stroikiem , pochodzący z Armenii , wyrabiany zazwyczaj z drewna moreli. Ma ciepłe, nosowe brzmienie zbliżone do saksofonu . Bardzo popularny na terenie Bliskiego Wschodu . Duduk posiada ponad 1500-letnią tradycję (wg innych źródeł nawet 3000 lat), i choć najpewniej swoje pochodzenie zawdzięcza Ormianom, jest także ważnym elementem kultury tureckiej, gruzińskiej i azerskiej. W samej Armenii istnieją specjalistyczne uczelnie wyższe, kształcące jedynie na tym instrumencie. Popularny w muzyce filmowej lat 90. końca XX i początku XXI wieku . Duduk wykorzysta
Czytaj więcej